Tekst: Ferdi Labordus (Baardwijks)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Stilzwijgend, bijna plechtig, kwaame Iris, Irma en Mathilde aachter mekaoren aon de koôi binnegewaggeld. Constance hai al ’n pòr daoge nie mir gegeeten of gedronke. Dè beteêkent vur ’n aauw kiep dè ze nie lang mir te lèève heej. Ze laag op ’n hôpke stroôi en bewoog niks mir es avventoe ’t vlieske oover d’r oôge. We zaate d’r bij en wiese dè ze bekaant nòr de kiepenheemel was.

D’r zuusters wiese dè ok en kwaame binne afscheid neeme. We han de kiepe nooit aanders gezíén es kaokelend, loôpend en rennend binne de afrastering in de tuin. D’r èège waasend in ’t zaand, pikkend en graovend nòr wùrmkes, soms ruuziemaokend meej de knijn, die-t’r ok lòsloôpe. Mer nou leek ’t wel ’ne rouwdienst. We wiese nie wè we zaage. Meej d’r driekes stonne ze ’n minuut of wet muisstil om d’r stervende zuuster heene. ’ne Leste groet. En toen waggelde ze wir heel ruustig eên vur eên nòr buite. Es ze konne praote, dan hadde ze ‘houdoe war, mèèd’ gezeed.

Constance en Mathilde hadde we irst. Gekòcht bij Píét S. in de Kets. Píét fòkt kiepe vur wedstrijde. Es-t’r wè aon ies, dan doe-tie ze vur bekaant niks van de haand. Dan zen ’t nog aaltijd gezonde kiepe, hôr, mer dan stò-t’r bevurbild ’nen blaauwe kòp op ’n grúún lijf, en daor winde gin prijze meej. Toen we ze in ’n doôs in d’n autoo meej nòr huis naame, moese we nog ’ne naom vur de zuusters verzinne. Op de raadioo spulde Drs. P., de Zusters Karamazov. Nou, toen was de keus nie moeilijk mir, war.

’t Twidde stel kòchte we ’n jòrke of wè laoter. Toen waare d’r net tweej zuusters bij oons in de straot koome wônne. Allebaai al ’n huuwlijk of wet aachter de rug en nie perseej ’ne vent mir noôdig, prebeerde ze ’t ies saome. Iris en Irma hiette ze, tweejlingzuusters. Toen ze hier net wônde, wiere ze saome honderd (opgeteld dan, war).

We hebbe ’n heerlijke straot, hartje centrum Wolluk. Iedereên, van jong tot oud, ies góéd aon mekaore gewaogd. We loôpe mekaors deure nie plat, mer es ’t noôdig ies, dan zen we d’r. En zoo-es ’t heurt, plaoge we mekaore zo veul moogelijk. Dè’s gezellig en dan kande ’ne keêr laache. Zoo parkeer ik d’n auto wel ies meej ’n wiel op de stoep omdè ik nie zo precíés wit waor d’n baandkaai begint. Dan kande waachte op ’n footoo in de Wilhelmientjes, oonze straot-epp.

De zuusters waare meej góéd ingeburgerd. Ze stonne bepaold nie aachteraon meej plaoge. Duus moes ik iets truugdóén. Ineêns ha’k ’t. Oonze nieuwe kloekskes moese nog ’ne naom krijge. Ge snapt de hilarriteit wel toen we ’n footoo van de kiepe in de Wilhelmientjes plòtste, meej es onderschrift: ‘Hier zen ze dan, oonze nieuwe kiepe Iris en Irma.’

De zuusters zen ondertuuse wir vertrokke uit de straot, mer d’r kaokelende naomgenoôte loôpe nog vroolijk te scharrele – meej, jao, avventoe ’n triest mement.