Tekst: Marja van Trier (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

De kraant op de wc

Nèèje, nie in hil klèèn stukskes; ik neem d’n hille kraant ’s mèèrges meej nor de wc. A ge erges ruustig zit ies’t daor, en ’t haauwt ’t nuus in perspectief. Ekkes kèèke wè de wèèreld beruurt.

Wè echt van belang ies, dè vèèn ik mistes pas op blad zeuve. Kan iemes men ies ùtlegge waorom op blad eên aatie zukke opgeblaoze nuus moet staon? Pliesie minder op veilige plekke, jeugd vaoker misbrùkt via internet, relle kòsse geld, citymeetroo boove de grond, ex-verdachte faolt bij leugedittector. Góéd zoo! En dè ammel op eênen dag. Ik krèèg tòch meteên de nèèging om de paogina ies efkes hil effectief te gebrèùke. Ik doeg ’t mar nie. Meschien gift-ie nog aaf; dan zu’t nuus nog beklèèven ok.

Ik vaauw ’m mar wir op en kèèk waor dè’t ammel te dóén ies op de wèèreldkaort die op oôghogte teegenoover de pòt hangt. Wè’ne groôte wèèreld en wè’n klèèn laandje ies daarop ’t oonze, en wè’n hil klèèn priegelig hòst onzichtbaor stukske ies dan tòch ’t verspraaiingsgebied van ’t Brabants Dagblad. Dè’s al wir efkes op tabloid, dè’s oover de helft – nie beeter, wel klender. Nog fender… vur op de pleej, vur meense meej kòrte èèrmkes, en stèèrk bijziende. Meense meej ’ne grottere visie, die vèène echt nuus dan meschient nog subtieler op blad virtien.

Ambachtsschoowl

“Witte meschient waor of dè d’n ùtgang is?”

Ik hòg ’t ’m al tweej kir heûre vraoge, en nog líép-ie rond in ’t zaoltje meej tiepmesientjes van ’nen beroemde schrèèver. Ik mòkte p’r ongeluk oôgcontact en hij ha z’nen aonspraok gevonde. “’t Is hier veujl veraanderd, mevrouw, sinds dè’k hier op de ambachtschoowl zaat. Jèè… hier waare de klasse.” Hij líép in gedaachte wir dur ‘ne schoolgang en din vur men de deure zoogenaomd oope. “Hier hadde de zaogen en hier was ’t timmerlokaol. Daor heb ik vier jaor op gezeejte, op deejs schoowl. ’nen Echte vakman waar ik, mar ik heb ’r ginne mieter aon gehad.  D’r was gin vraog mir naor. Meejnse koope liever rotzooi. En deejs schoowl… ammel weg, hi, ammel weg!” “Ach, meneer,” zeg ik, om ’m op deeze moôie zondaggemiddag nog wè op te montere, “we moete al blij zen dè’t gebouw ’r nog stòi en zo góéd benut wòrt.” Hij wil me nie heûre: “Hedde de begròffenis van de paus gezien? Dè was nòg is vakwèèrk. ’n Dodskiest meej zwòlluwstèèrte.” Mi z’n vingers gekrùst en z’n haand hòks op mekaor líét-ie zién wè-tie bedoelde. “’n Dodskiest meej zwolluwstèèrte; vakwèèrk, mevrouw, dè ziede nie mir. ’t Is tiggesworrig ammel gepend; ’ne kir diep aoiemhaole en ge valt ’r èùt.”