Tekst: Anton van der Lee (Loons)
Foto: Toos Sprangers-van der Lee

Joske Verhoeve woônde òn de raand van d’n Duin onder Uunent meej z’n twaolef zeuns en eên dòchter in ’n klèèn aauw boerderijke. De meense zeeje dè-tie twaolef apòstele en eên martelares hai. ’t Waar ’n èèremoeiig bestaon en dè wier nog erger toen-ie in de crisisjaore z’n boerderij in braand staak om flink van de verzeekering te beure. Jammer vur ‘m dè de buure z’nen oudste han heûre roepe: “Papa, zel ik de kaars mer in ’t hooi zette, want ’t heej al tweej keere gedonderd?” De verzeekering betòlde nie en Joske verdween ‘ne tèèd onder de Perrepluu in Bredao.

Joske was gek meej z’n dòchter. Hij wo ze gèère òn de man brenge, mer dè víél nie alles meej, ok al zeej-tie meej de kermis teege tweej van m’n bruurs: “Ge krèègt ’n pilske es ge meej oons Mina daanst.” Die tweej smóésde aachter d’r haand teege mekaare: “Nou, es de die giesterenaovond nog knap was, dan hi-se vannaacht veul geleeje…” Mer op ieder pòtje paast ‘nen deksel, want ze kwaam getrouwd en d’re klèène ston laoter zelfs es ‘Baby van de maand’ in de Tilburgse kraant.

Eên van de jongste jonges was Sjefke, die meej z’n veftien in vier-en-veêrtig es boereknechtje wier verhuurd bij Nilles Bròbbers op ’t Kraonven. Kòrt vur de bevrijding wiere vèèf Kraonvense boere dur de moffe òngeweeze om meej kar en pèèrd menuusie nòr Goôl te brenge. Nilles stuurde Sjefkes meej en vaoder oonze Kees, die net zestien was. De karrevaon ging op pad. ’t Was hartstikke aovend toen ze in Goôl ònkwaame en konne lòsse, mer Sjefke wier es innigste durgestuurd nòr Poppel. In ’t hòlst van de naacht was-ie gelòst en kreeg-ie te heûre dè-tie wir kon vertrekke. Daor ston-ie dan, in d’n donkere; hij wies meej gin moogelekhèd hoe dè-tie thuis moes koome. Ùt wanhoop zi-tie mer ‘vurèùt’ teege z’n pèèrd, bond de lent wè lòsechtig vaast en kroop in de karbak. Daor laag-ie te jaanke totdè-tie van ellende en ùtputting in slaop víél. Mer ’t pèèrd stapte op z’ne staoi deur, trug nòr Goôl en dwars dur Tilburg op z’ne stal aon. Pas toen-ie stilston op de werft bij Nilleze wier ‘t voermanneke wakker.

Meschien han die ritmeêsters vroeger gelèèk es ze teege ‘nen huzaor zeeje: “Dèènke moette òn oew pèèrd ooverlaote, dè heej groôter herses…”