Tekst: Henny Rijkers (Sprangs)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Toen ’t ’n pòr weeke geleeje ’n pòr graode vroor en ’r aanderhalve centimeeter sneêuw víél, moes ik tòch wel òn vroeger denke. Ik kan me es kèènd van vroeger (nou eênentaggetig) nie aanders herinnere es dè we hil de wenter konne schòtse. Es ’t ’n pòr naachte gevroore ha, ginge we ùt school meej z’n alle nòr de sporsloôt om te kèèke of ’t èès al dik zat was. Dikkels was ’t nog vuls te dun en kwaame we meej oovergeloôpe kaplèèrze thèùs. Daor waare ze nie blij meej: ge kreeg veul grommes en nao ’t eete gelèèk nòr bed!

Mer dan! Dan wiere de schòtse van ’t schoôr gehòld. Wij noemde dè bòtjes. Ze leeken in de verste verte nie op die prachtige glijers die ze teegeswoorig krèège. ’t Waare houte dinge meej oranje bíéze. We stonne d’r meêr neffe es ’r op, en die bíéze waare – durdè ze nat en koud waare – zo hard es ’ne kaai! De aauw manne en ’n enkele vrouw han houte noore – prachtig, meej zo’ne moôie krul òn de vurkaant.

Dè schòtse deeje we aachter ’t kerkhòf in Sprang en op de Stèènd (‘Oosteind’) aachter ’n boerderij teege d’n Èèkendèèk aon. Wij han de grôtste lòl. Zo gaauw es de school èùt was, draovend nòr hèùs, oew spulle pakke en ok wir loôpes nòr ’t èènd van de Stèènd. Wè hebbe wij daor tòch veul plezier gehad. Daor heb ik echt schòtse geleêrd, avvetoe aachter ’nen aauwe stóél.

Ik hai ’t kunstje gaauw onder de knie, za’k mer zegge, en op zaoterdag was ’t je-van-het! Dan ginge we gepakt en gezakt meej broôd en ranja (of wòtter) nòr de Ketseuvelse èèsbaon. In meen herinnering was dè ’n prachtige baon, midden in de bòsse, meej ’n moôi eilaandje in ’t midde. D’r wier ok wel ies wè gevreeje, daor op dè eilaandje, mer schòtse was tòch wel ’t belangrekste.

Omdè ik al vrij jong góéd kon draaie, mocht ik meej oons vaoder op ’nen dinsdaggemiddag meej; dan was ’t slaagerijke dicht. ’n Verrassing, zee-tie. En wè denkte? We ginge nòr de schoenwinkel van Diena van der Schans (de Bóén) want daor verkòchte ze ok schòtse. Ik kreeg prachtige kunstschòtse meej echte witte lèèrze. Ze wiere wel op de groei gekòcht: tweej maote te groôt! Ik heb ’r jaore meej veul plezier op geschòtst, mer meen vóéte zen nooit grôtter geworren es 37, en die schóéne waare maot 38!

Ok konde wel ies op de Galgewíél schòtse, mer dan moes ’t tòch wel heêl koud zèèn, want die was heêl díép, wier aaltèèd teege oons gezeed. Oons vaoder en móéder kwaame wel ies kèèke op zondag. Dè mocht èègelijk nie van oons ooma, mer dè deeje ze tòch! Ze pakte dan gezellig ’n bakske en laoter nog ’n bòrreltje, en ik kreeg dan sjeklaodepoeier. Wè was geluk toen tòch simpel en gewoôn! Ik heb ’r de môiste herinneringen aon. Alles ging ok gewoôn deur – en nou schíéte ze meej z’n alle in de stress. Wij ginge slibberend nòr school en de meense ginge op de fiets nòr ’t werk; nou d’n heêlen dag berichten op de tillevisie dè we de deur nie ùt moete gaon, en de trèène rijen ok nie. Wij waare allemaol èèrm en han nie veul, mer we waare blij meej alles. Teegeswoorig hebbe ze alles en zen ze nie meer zo blij es wij ooit waare.