Tekst: Esther Romeijn-van der Lee (vrij naar een oude Franse vertelling), hertaald door Anton van der Lee (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Heêl lang geleeje, in Bethlehem,
daor groeide eêns ’nen boôm,
vol tròts waar-ie en waordighed.
Hij koestert z’nen droôm:
“Mocht ik oôt moete valle
dur houthakkers stèèrke haand,
mòkt dan van men ’n schatkiest,
de kòstbaorste van ’t laand.

De boôm wier inderdaod geveld,
mer tot z’n groôt verdríét
wier-ie verwerkt tot voeierbak.
Gin meens die ’r nòr víét.
En jaorelang ston-tie daor mer
in rèègen, zon en wend,
tot-ie opeêns gezelschap kreeg
van ’n pòrke meej ’n kend.

“Ik ha zo gèère,’ zeej de man,
“’n heêl schoôn wíég gemòkt.”
“Gift niks, hor,” zeej de jonge vrouw.
“Die kribbe ies volmòkt.”
D’n boôm begreep nou èèndelijk
De zin van z’n bestaon:
dè-tie Gods schat mocht draoge…
Hij waar meêr dan voldaon.