Tekst: Ferdi Labordus (Baardwijks)
Illustratie: Frans Oosterwaal

’t Zwembad hai nog wel ’n daomes- en ’n heêrekaant, mer daor wier nie mir nòr gekeeke. Oons vaoder en oons moeder laage aaltijd aon de daomeskaant, es ge binnekwaam links. Soms zette ons vaoder tweej vuilesbakke (die toen nog van ijzer waare) ’n èèndje uit mekaor es doelpaole, en dan moes mijn zuuster Keej kiepe terwijl oons vaoder schoot. Zelf laag ik nog in de luiers, duus ik heb ’t ok mer van oons Keej geheûrd.

Jaore laoter laag ik d’r wir. Deeze keêr meej m’n èège huishaauwe. Daor was toen ’n apart kijnderbadje bij gemòkt. Kaaileuk vur de jong. Dè von ok ’nen bekende Wollukse wethaauwer. Laot ik ’m, vanweege de praivecy, mer Henk noeme. Z’n kijnder spulde in dè badje en z’n vrouw was ze aon ’t filme. Ik kon ’t nie laote, duus ik trek ’n achterlijk bakkes en doe stom vur de caomera. Efkes laoter, es ze wir op d’r plek zit, kekt ze saome meej d’re meens mijne kaant op en zeej: ‘Kijk, Henk, dat is die meneer die ons filmpje bedorven heeft.’

’n Pòr jaor laoter ies-t’r wir iets meej vuilesbakke. Deeze keer zen ’t zoogenòmde ‘milieuparkjes’. In ’n pòr wijke in Wolluk wor ’n aontal groôte, felgekleurde conteeners nirgezet, waor de meense d’ren afval geschaaie in kwijt kanne. Eên zo’n parkske stòi bij oons zowet vur de vurdeur. Van begin af aon ies ’t eêne groôte puinhoôp. Meense goôien ’r gewoôn álles neêr. Compleete baankstelle. Ze beschouwen ’t es de stòrt, meej ’t verschil dè ze hier niks hoeve te betaole: de geminte haol ’t tòch wel op.

Mer wij kijken aaltijd op dieje troep. Duus ik schrijf ’nen bríéf nòr d’n burgemister. Die verwijst me nòr ’nen ambtenèèr. Die zeej vervòlges dè-tie d’r niks aon kan veraandere, mer dè ik de geminteraod toe moet spreeke. Duus ik ’n verhaol gehaauwe. Irst vur ’n commissie. Ik hang d’r ’nen hoôp flaauwekul bij op. Want d’r moet tòch ok iets te laache zijn, war. Mer daordeur ies ’t best wel ’n lang verhaol geworre. Nao afloôp komt ’r ’ne zeekere Verhagen van de kraant nòr me toe. Die vraogt of ik de vòlgende keêr mijn spreekburt vur de compleete geminteraod vuraaf aon ’m dur wil stuure; dan hoeft-ie nie tot ’s naachts dur te werken om z’n stukske vur de kraant ’s mèèrges aaf te hebbe. Ge maok ’t meej.

Dan komt dieje twidden aovend. Nao mijn pròtje brenge alle raodsleeje d’r stem uit. Duus ok wethaauwer Henk. En es die aon de beurt ies, draait-ie z’n èège half om zodè-tie mijn rèècht in m’n oôge kekt, en bekaant triomfantelijk zeej-tie det de bakke moete blijve staon. Nòdderhaand denk ik: verrek, hij heej dè filmke nog ies bekeeke. ‘Kijk, Henk, dat is die meneer…’

Mer ik kom uit Bork, en dan zedde èègegeraaid. Duus ik nòr de previncie. En daor vraogt ’ne jurist ofdet de geminte de juiste prooceduure gevòlgd heej. Ge maag zo mer gin vuilconteeners in woonwijke zette. Was ’t aongekondigd? Hebbe bewoôners vuraaf protest aon kanne teêkene? Neej, dè zen ze gemakshalve mer vergeete. Duus ik meej di verhaol wir truug nòr de geminte. ‘Kijk, Henk,’ zeej d’n burgemister, ‘dat is die meneer…’ Binne enkele weeke waare alle ‘milieuparkjes’ uit Wolluk verdweene.