Tekst: Toon Steenbergen (Waalwijks)
Illustratie: Piet van den Berg

Fleurtje, ’n meske van neege jaor, was bij mijn op bezoek. Ze zaag m’ne plaotespeuler en ineêns ríép ze: “Hé, wat is dit voor een ding?” Die kende ze nie. Toen moes ’k truugdèènke aon de jaore firtig, kòrt nao d’n oorlòg. Oons Riek hai ’n daansaovendje geòrganiseerd meej d’r vriendeclub. Oonze huiskaomer waar de daanszaol; de kookesmatte d’r uit en zoo op de houte vloer wier-t’r gedaanst. De muziek ging meej behulp van de grammefoon die ge nog op moes draaie. D’n daans wier reegelmaotig onderbrooke om ’n plòtje te verwiesele of om te draaie, de nòld te vervange – want die hadde mer ’n kòrte lèèvesduur – en om ’t apperaot wir op te draaie. D’r wier duus gedaanst meej hòrten en stoôte. Dè mocht ’m de pret nie drukke. Vur sommige waar alleên ’t medje vaasthaauwe al ’n genòt, of aandersom: vaastgehaauwe te wòrre. Laoter ginge de plaotespeulers op illektrisch. Dè waar ’n heêle verbeetering. En wè denkte van de langspeulplaote? Dè wier hillemaol ’n feêst.

Op ’ne keêr zeej mijn vrouw: “Ríén die vraogt of ge efkes bij ’m langs wilt koome.” Ik ’r nòrtoe. Ik zaat bij ’m in de baank aon ’n bakske en dòcht: waorvur moes ’k nou hiernòrtoe koome? Nou, daor kwaam ’k gaauw aachter. Ineêns heûr ’k mijn vrouw hard praote en laache. Ik dèènk: hoe kan dè nou? Ze ies hier himmel nie. Ríén laachte z’n èège te barste om mijn verbaozing. Ik snapte d’r niks van. Hij hai onder de baank ’n baandrecòrder gezet waor-ie heur daogs tevurre meej hai opgenoome. Duus dè waar iets nieuws.

Laoter hè’k ’n tedje saome meej vriend Willem bij oons muziek gemòkt, tweejstemmig zinge meej tweej gitaore. Komt op ’ne keêr Theoo van taante Merie binnevalle; die heûrde oons zo beezig. Hij zeej: “Waacht ies efkes; dè gòi ’k opneeme.” Hij nòr huis en hij kwaam truug meej ’nen baandrecòrder, meej ’t gevòlg dè-t’r ’n aontal weeke ’t duoo Toon en Willem in de Crispijnstraot te heûre was. Iedereên moes ’t heûre. Laoter kwaam ’t cassettedeck. Ik heb wè meziek van de raodioo opgenoome. Dè ging nie rechtstreeks mer meej ’n micrefoontje vur de raodioo, meej alle bijgeluide boovendien vanuit de kaomer: ’t slaon van de klòk, ’t blaffe van d’n hond. “Zeg, oôme Toon,” wier-t’r onderlest teege mijn gezeed, “waorom nimde gij gin Spotify?” “Spotify, wè ies-tè?” Dè hebbe ze me uitgeleed. Ze hebben ’t eên en aander vur me aongeschaft en ingesteld. Nou draai ’k muziek wè’k mer wil via m’n computer. Ik kan al m’n plaoten en cd’s wel op de schrôthoôp goôie. Spotify, ik ben ’r gelukkig meej!