Tekst: Anton van der Lee (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Toen ik in de hoôgste klasse van de jongesschool zaat, kreeg ik van ’t schoolhoofd alle baontjes toebedeêld die hij te vergeeve ha, want ik zu es boerejonge tòch gin verder onderwijs gòn vòlge: bibliothecaoris, portier, tweej keêre per dag meej ’t absenteschrift langs alle klasse gaon en… vurzitter van de missieclub die fraoter Bertholdus zelf ha opgericht. Die club moes alles bij mekaare zien te brenge dè meej ‘risaicle’ geld kon opleevere vur de missie: kooper, loôd, tin, gebrùkte pòszeegels, zilverpepier en zoo. ’t Moôie van dè baontje was, dè ik die spulle mocht verkoôpe òn opkoôpers net es de Sik ùt de Ketsheuvel, en zo jong es ik waar, ik onderhaandelde fannatiek oover kilooprijze. Ik zie ’m nòg vur me. Hij kwaam meej z’n transpòrtfiets zonder kettingkaast en dòrrom ha-tie dan ’n stuk aauwe tillefoondraod om de pèèp van z’n mesjesterse broek gebonde. En dieje boerefòks waar aaltij bij ’m. Vural ’t brons van grenaotekòppe ùt d’n oorlog bròcht veul op. Eêne keêr per jaor wier-t’r dan vergaoderd meej ’t bestuur – waorvan d’aander bestuursleeje gin speecifieke taok han – want dan moes ik verslag ùtbrenge van de rizzultaote en ik weet nog wel dè’k dè moeielijk vond, want wij leêrde toen op school meêr om oonze mond te haauwe dan om te praote. Mer onderhaandele laag me wel: ’t ies laoter zelfs m’n kòstwinning gewòrre es technisch inkoôper.

Nou kenden-ik de Sik en z’n hondje al jaore, want hij fietste rond dur de wijen omtrek om nòr haandel te zúúke en oons móéder vróég ’m dan gereegeld binne es ’t bakskestèèd was. In de oorlogsjaore gaaf-ie dan ’n vurstelling meej z’n bèùtegewoôn góéd afgericht hondje. Hij vatte dan z’n koekske en hief ’t z’ne foks veur meej de woorde ‘Dè’s vur Mussolini’. ’t Beêsje keek ’r meej ’n scheêf kòpke nòr, mer reeageerde verder nie, net zomin es toen de Sik ’t meej ‘Dè’s vur Stalin’ prebeerde te verlaaie. Dòrnao volgde ’n derde pooging meej ‘Dè’s vur Hitler’. ’t Leek net of ’t hondje z’n kòpke nog verder wegdraaide, mer dè kan verbilding zen gewiest. De sjow endigde meej ‘Dè’s vur de Tommies’; toen hapten-ie zoo raozend vlug toe dè de Sik gaauw z’n haand trug moes trekke om gin vingers kwèèt te raoke. Pas jaore laoter heûrde we dè ’t hondje Tommie hiette…