Tekst: Esther Romeijn-van der Lee (vrij naar een oude Franse vertelling), hertaald door Anton van der Lee (Loons)

Heêl lang geleeje, in Bethlehem,
Daor groeide eêns ’nen boôm.
Vol trots waar-ie en waordighed,
Hij koestert z’nen droôm:
“Mocht ik oôt moete valle
Dur houthakkers’ stèèrke haand
Mòkt dan van men ’n schatkiest
De kòstbaorste van ’t laand.

De boôm wier inderdaod geveld
Mer tot z’n groôt verdríét
Wier-ie verwerkt tot voeierbak
Gin meens die ’r nòr víét.
En jaorelang ston-tie daor mer
In rèègen, zon en wend
Tot-ie opeêns gezelschap kreeg
Van ’n pòrke meej ’n kend.

“Ik ha zo gèère,” zeej de man,
“’n Heêl schoôn wíég gemòkt…”
“Gift niks, hòr,” zeej de jonge vrouw:
“Die kribbe ies volmòkt.”
D’n boôm begreep nou èèndelijk
De zin van z’n bestaon:
Dè-tie Gods schat mocht draoge.
Hij waar meêr dan voldaon.