Tekst: Ferdi Labordus (Baardwijks)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Aon ’t Hoôgeinde in Bork hadde ’t winkeltje van Jaonus d’n Bult. Hij hiette eigelijk Schilders meej z’nen aachternaom, mer jao, es ge zo’nen hoôge rug het, dan moete nie in Bork gòn wônne, war.
Es kijnd hadde in zo’ne winkel niks te zúúke: voogelzaod, viesevoer en ‘víéze boekskes’ (van onder de toônbaank), mer teege aauwjaor verkòcht Jaonus ok ròtjes. Duus ikke meej m’n gespaorde traktement nòr binne. Jaonus hai me nog nooit gezíén, denk ik, duus keek-tie me oover z’n leesbrilleke heene aon en vroeg meej z’n raspende stem: “Hoe hiete gij?” “Labordus”, zeej ik. Waorop Jaonus vroeg: “Zedde gij d’r eêne van Janne of van Reintjes?”

Ik waar d’r eêne van Reine. Die was geboore aon ’t Hoôgeinde en hai ’n zuuster die Lòtje hiette en z’n bruur was Jan. Mijnen oôme Jan duus. Die kon ’t wel vertelle. Es verteegewoordiger in lèèr zaat-ie aaltijd op de weg en kwaam-tie meej verhaole oover waor-tie zelf de traone van in z’n oôge kreeg. Hij kon de slappe laach krijge alleên al van ’n uitdrukking. Zoo wier-tie ies dur de plisie aongehaauwe omdè-tie te veul gedronke hai. Hij moes z’n autoosluttels inleevere. Toen de plisie uit ’t zicht verdweene was, víét oôme Jan z’n reservesluttels uit z’ne zak en stapte wir vroolijk aachter ’t stuur. Aon ’t èènd van de straot ston dieje zelfde plisie wir. Deeze keêr moes-ie meej nòr ’t plisieburoo. Laoter vertelden-ie dè-tie de naacht hai durgebròcht ‘in de nòr’. ’n Aander woord dè-tie schitterend vond was ‘blaffer’. Hij laas ’ne keêr ’n stukske veur uit de kraant waorin vòlges de ripòrter ’ne crimineel z’n blaffers hai leeggeschoote op de plisie. Bij m’n irste kemuunie kreeg ik van oôme Jan ’ne cowboy-riem meej hòlsters en tweej klapperpistoole – uiteraord blaffers genoemd. Ik kreeg ’r de vòlgende instrucsie bij: “Ge moet ies góéd kijke op tillevisie: es ’ne cowboy geschoote heej, dan doet-ie z’n blaffers truug in de hòlsters en dan gift-ie ze nog ’n extra zetje nao.” Dè vaastdouwe deej oôme Jan dan veur. Z’n èèrme langs z’n lijf, z’n haande op de pistoole en dan ’n snelle douwbeweeging nòr beneeje.

Ik zij oôme Jan nog reegelmaotig teegegekoome in z’n lèève. Mijn oopeningszin luide steejvaast: “Hoe ies’t meej de blaffers, oôme Jan?” Hij gaaf dan gin aantwoord, mer douwde. De leste keêr dè’k ’m zaag, was aon z’n sterfbed. Ik hai oons vaoder en moeder gereeje nòr ’t ziekenhuis in Purmerend, duus ik ston ok in die kaomer. De meens hai gin òssem mir. Hij kon naauwelijks nog iets uitbrenge aon z’n bruur. Toen we wir truug nòr Wolluk vertrokke, naame we afscheid. Ik ging nog efkes dicht bij ’m staon en ik kon ’t nie laote: “Hoe ies’t meej de blaffers, oôme Jan?” Praote kon-ie nie mir, mer hij gaaf – ongelooge waor – liggend, meej z’n haande op de laokes, z’n pistoolen ’t leste zetje. En deeze keêr was ’t ’t allerleste zetje, want ’s mèèrges belde taante Rietje dè-tie dieje naacht gestùrve was.