Tekst: Marcel Steenbergen (Waalwijks)
Foto: Bakker Allard

Zaoterdagmèèrege ies oonzen òchtend – of eigelijk die van iedereên die zin heej in ’n bakske meej ’n wòrstebrôike; ’t ies oope huis en aonmelde hoef nie, zeg mar. De mirste zen vaaste klaant en avventoe schuift ’r ’ne mysterygaast aon. Oons vaoder ies-t’r zeg mer aaltij, en mistal ok es irste. Schoonmoeder schuift dan wir wè laoter aon, en bùùrjongen en bùùrman net zoo es’t hullie uitkomt.

We lulle meej z’n alle de lantèèrepaole in bloei en leevere volop commentaor op de gebeurtenisse van ’t wèèreldteneêl. De kraant wor durgenoome en netuurlijk wor ’t onderwerp RKC uitgebraaid behandeld. Ok vur oons knijn ies ’t ’nen aparte mèèrege, want dè reageert op de voetstappe van oons paa en gòt dan al zoo dicht moogelijk bij de poort zitte te waachte vur wè lekkers.

Hoe za’k ’t zegge? ’t Ies ’n fijn gevúúl om d’n hoôp zoo bij mekaore te hebbe. We hoeve verder niks. We hebbe alle tijd van de wèèreld en dan saome meej oewen aauwenheêr nao de kòffie wè aonprutse in de moestuin ies hartstikke moôi. “Dè gòdde gij nog miese, manneke,” roept d’n bùùrman reegelmaotig. Ik laach dan ’ne keêr, mer wit in m’n hart dè-tie gelijk heej. Di blijf zoo nie en d’r koome aandere tijde, mer ik haauw m’n èègen ’n bietje vur de gek dur te geleûve dèg ’t blijft zoo-es’t ies. Alles ies aon veraandering onderheevig en duus ok oons zaoterdagmèèrege-ritueêl.

’t Stelt ammel nie zo veul veur, mer eigelijk ok alles. Meêr hedde nie noôdig vur ’n lekker gevúúl in oew lijf. Goei gezelschap, kòffie, wòrstebrôikes, ’ne kraant en ’n pòr uur vrije tijd. Alles op ’t gevúúl: niks moet, alles maag; komde nie of mer efkes – ’t kan allemaol.

Es ze zoo teege de middag wir vertrokke zen, schíéte we dikkels nog in de laach oover wè-t’r ammel wir gezeed ies of gedaon. Eên ding ies zeeker: ’t groepke ies nie flaauw. Van aambeie tot aondeêle, van coerzjet tot harde pòrnoopret – ’t komt ammel op tòffel. D’n oudste ies vier-en-neegetig en de jongste net tweej, mer ’t lopt es ’n goei naaimesjientje: d’n irste wil ’t hôgste woord, de twidde ’n centje.

Zoo ziede mer wir: es ge alles bij mekaore zet, marsjeert ’t nogal licht. Nerges ies aon getrokke; ’t gòi en komt ammel uit vrije wil. De woorde van d’n bùùrman maolen in m’ne kòp: de zaoterdagmèèrege dè oons paa nie mir m’nen dam op lopt, jaankt deeze jonge de oôge uit z’ne kòp.