Tekst: Anton van der Lee (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

In de irste helft van de jaore feftig fietsten ik alle daog van Loôn nòr school in Donge, saome meej m’ne klasgenoôt Bart ùt d’n Uunent. Hij kwaam ùt ’n boerehùshaauwe; z’n moéder was weeduwe en Bart ha ’n jongere bruur Jan en tweej aauwer zusters, waorvan Sjaan, de jongste, meej Janne saomen ’t boerderijke gònde híéf. Stoefe konne ze meej d’r alle beeter es wie dan ok: ze han ammaol ’n vul te groôte broek aon. Ik zij ’r is ’ne keêr gewiest en terwèèl Sjaan en Jan in de waai waare mùlke, zaat de móéder op te scheppe hoeveul d’r zes koei wel gaave, eên vur eên. Toen ik dòrnao de tweej zaag trugkoome meej saome eên dertigliterse roômkan en nog ’nen eêmer, telden ik in de gaauwighed efkes op hoeveul dè dan saome ha moete zèèn, en ik kwaam ’r zoowè de helft òn te kòrt…

Onderweege nòr school wier-t’r heêl wè afgepròt. Zoo vertelde Bart oover z’n oudste zuster dè-se ‘priveejsiccretaresse’ waar. Ze was neegen-en-twintig en nog steeds vrijgezel, want ze stelde òn ’nen eeventueêlen huwelijkskandidaot drie eise: ’t moes ’nen heêr zèèn, hij moes ’n goei kòstwinning hebbe en hij moes katteliek zèèn. Die combinaosie was ze nog noôt teegegekoome en dòrrom was ze nog aaltij alleên. Ik zeg: “Bart, zo’n verhaol hè’k meêr geheûrd”, en ik vertelden ’m ’nen Braobantsen paraobel.

“D’r was ’s ’nen boer die ’r op ’ne mèèrge al vroeg opèùt ging om ’n nij pèèrd te gòn koôpe. Hij zeej teege z’n vrouw: “Ik wil ginne tweejjòrrige, want die ies nog mer aamper getèùgd, ik wil ginne grijze want dè vèèn ik ’n ròtkleur, en ik wil ok ginne rèùn, omdè’k nog ’s oôt ’n vèùlentje d’rbij wil fòkke.” En hij op pad, mer ’t zaat ’m nie meej. Dan zaag-ie wir ’n schoôn mirrie van ’n jaor of vèèf, mer ’t was ’n grijze. Of hij líép teege ’n moôi zwarte mirrie aon, mer lòt dè nou net ’n tweejjòrrige zèèn. En ’ne vòlgende keêr was ’t himmaol z’ne smaok, mer toevallig was dè nou wir ’ne rèùn. Hij fietste z’n beên onder z’n kont èùt, hij ging aaf op de minste kaans, op welken afstaand dan ok. ’t Hielp ammaol niks en hoe meêr d’n aoved dichterbij kwaam, hoe wanhoopiger dè-tie wier. Meej d’n donkere kwaam-ie doôdop thuis. ”Hoe ies’t,” vróég z’n vrouw, “hedde nij haor gekòcht?” “Kom mer meej kèèke”, zi-tie wè somber, en daor ston z’ne nieuwen aonwinst. ’t Waar ’ne tweejòrrige grijze rèùn…” Bart kon ’r himmaol nie om laache!