Tekst: Toon Steenbergen (Waalwijks)
Illustratie: Piet van den Berg

M’n peetekijnd vertelde me dè-se meej vriende nòr Slòt Loevestein waare gewiest. Dè hebbe wij ok ies gedaon in de jaore sestig. We hadde de jonges beloofd om ’ne keêr daornòrtoe te gaon en van daoruit meej de pont nòr Gùrkem te gaon.

Diejen dag was aongebrooke. ’t Waar slèècht weer, mer uitstelle ies-t’r bij kijnder nie bij. Nou, dè wier feêst; ze zaagen ’t himmel zitte. We waare meej z’n zesse – m’n vrouw en ik en vier jongeskes aachterin, en dè allemaol in ’n vìèrke, ’n Renault 4 – de sjees noemde ze’t – compleet meej kòffie en brôikes. Veiligheidsgòrdels? Nooit van geheûrd.

In de stroômende rèègen kwaame we bij ’t bekende vóétvèèr aon. Nò de waoge te hebbe geparkeerd rende we al wè we konne dur de bui nòr ’t soobere, ooverkapte vertrekpunt. “Overvaren 1.50 gulden heen en weer,” ston ’r op ’n bord òn de wòtterkaant. Daor troffe we ’nen aauwe meens aon meej ’n hondje. Hij verving z’ne zeun want die was nòr Sail Amsterdam, vertelden-ie oons. “Dè kenne we meej di weer diejen aauwe meens nie aondóén,” zin mijn vrouw. Duus wij truug – en dè allemaol in de stroômende rèègen.

In d’n autoo wier-t’r heftig gepròttesteerd. “Jaa, mer dan moet dieje meens dè bòntje nie aonneeme.” Jao, daor waare we’t eigelijk allemaol oover eêns. Duus wir truug.

Efkes daornao voere we meej ’t bôtje – aon ’t roer d’n aauwe man, meej ’t hondje fier op de punt van ’t vaortuig.

Eênmaol aon wal waonde we oons èège echt in de middeleêuwe. De rèègen kletterde op oonze lijve. Dur ’t slèèchte weer was ’r gin sterveling te bekenne. ’t Toeval woow dè oonze gids ok nog uit Wolluk kwaam, ’n bruur van Freddie Mombers, ’ne bekende van me.

Nao de rondleiding wir truug meej ’t bôtje en truug in de sjees. Daor zaate we dan, zèèk- en zèèknat. Irst wiere de brôikes meej kòffie weggewerkt. “Ge snapt wel, jonges, dè we zo nat nie verder kenne. We vatten ’n kaauw zoo,” zeej mijn vrouw. “Nòr Gùrkem gòn we wel op ’nen aandere keêr.” Wij nòr huis, nog steeds dur die hoôsbui. De ruitewiesers van ’t eênvoudige waogentje konnen ’t stroômend wòtter nie verwerke. Moeizaom en bekaant niks ziende keêrde we huiswaorts.

Thuis aongekoome irst allemaol de kleêr uit en te dreûge gehange, want ’nen dreûger hadde we toen nog nie. En zoo zaate we meej z’n alle in oons onderbroek te waachte tot alles dreûg was. ’t Dagje uit was gaauw vurbij, mer de kijnder hadden ’t wel es zeêr spannend ervaore en hebben ’t ’r aaltij nog oover.