Tekst: Ferdi Labordus (Baardwijks)
Illustratie: Frans Oosterwaal

En daor zaate we dan. In ’n zòltje in Alphen aon de Rijn. Vijf Kwatsers op ’n rij, terwijl de zesde op ’t poodium ston tuuse Cuby en de rest van de Blizzards. Aopetròts waare we. Oonzen èègeste Sible ston gewoôn te speule nòst de blueslegendes Harrie Muskee en Eelco Gelling.

Bij de Sible zaat ’t geluid in z’n vingers. ’t Mòkte nie uit wè vur merk gitaor dè-tie in z’n haande hai of op wè vur ’ne versterker dè-tie aongesloote was. Toen-ie vur ’t irst bij mijn op visite kwaam, víét-ie m’ne Stratocaster uit d’n hoek en begon ’r op te speule. Zo’n ding ies gewoôn ’n houte plaank meej snaore d’r op. Meêr nie. Zonder versterker heûrde bekaant niks. Mer dieje meens hai ’nen aonslag, zo kraachtig dèt ’t gewoôn zeêr in oew oôre deej.

Op d’eên of d’aander menier was-ie duus es gaast-solist bij Cuby terèèchtgekome. En wel saome meej z’ne ‘snoll’. Dè moet ik efkes uitlegge: Sible hai ’ne Marshall-versterker. En dieje naom staot ’r in ’t groôt op. Dur de loôp d’r jaore waaren ’r, dur ’t intensieve gebruik, letters en deêle van letters aafgebrooke. ‘Marshall’ kwaam via ‘Marsnall’ en ‘Marsnoll’ uiteindelijk bij ‘snoll’ uit, snapte?

Duus oonze Sible stòi Eelco Gelling ’t snòt vur z’n oôge te speule, en op ’t èènd van d’n aovond zeej Gelling dè-tie tòch oôk wir ’ne Marshall-versterker ging aonschaffe, want die dinge klonke tòch wel erg góéd, zeej-tie. Moôi, war? Hij wies nie dèt dè typische geluid uit Sible z’n vingers kwaam en nie uit dieje versterker.

Affijn, wij nao afloôp meej z’n alle in eênen autoo wir nòr huis. Mer wè gebeurt ’r es ge van Alphen aon de Rijn naar Wolluk rijt? Dan komde dur Zwammerdam. Jaa, en dè ies de goode verzúúke, war: Ad & de Kwatsers hiete en ’n bord Zwammerdam teegekoome! Duus Robke, de jongste van ’t stel, klimt de paol in. “Ik denk sluttel virtien,” klink ’t van boovenaaf. Mer op ’t moment dè René in z’n geridschap nòr sluttel virtien begint te zúúke, zien wij in de verte zwaailichte aonkoome. Plisie.

Sund, war?