Tekst: Jos Smits (Waspiks)
Illustratie: Doreth Berendse

Tien daoge naodè ik zes waar geworre, brocht d’n ooievèèr bai oons de zeuvende. Oit de kleuterschool koomend wiere m’n jongere brurke en ikke onderweege stònde gehouwe en nor ’n vremd hois gelaaid. Daor wier oons verteld dè oons moeder ’n bietje ziek was en dè-t’r dùr d’n ooievèèr ’n kiendje bai oons thois was gebrocht. M’n drie ouwere bruurs die op de laogere school zaate, kwaame iets laoter nòr dè zelfde hois toe. We mochte daor meej z’n alle meej blaiven eete en daornao konne we nòr hois, waor oons moeder op bed laag en ’t nieuw kiendje in de wieg laag te slaope; ’n schôn gezicht.

Bai de vùrgònde kiendjes die nieuw bai oons kwaame, was dan altaid de baoker Aantje Methaisse in hois om ’t hoishouwe te riddere en te reddere. Deze keêr was ’r Annie Oers diej ’t werk van oons moeder oovernaam. Aantje was ’r meschien meej gestopt of oons moeder was aongeraoie om oover te stappe op ’n mederne kraomverzùrgster. Ik kon góéd meej Annies ooverweeg.

In de loôp van de neege daoge dè Annie bai oons bleef, ston ze ’s op d’r gemak op de geut ’t wèèrm eete klaor te maoke: èèrepel meej koôl en ’n extra stukske kip vùr oons moeder. Ze zeej teege main: ‘Manneke, pakte gai vùr main ’s eeve ’ne vùrk.’ Ikke nòr achtere om ’ne vùrk te zúúke, en ik naam de kortsten hoôivùrk meej die ik in de schuur kon vaine, want de deur tusse de schuur en de geut was mar laog.

Toen ik trugkwaam op de geut, was ’t misverstaand gelaik doidelijk. Vùr oons was ’ne vùrk ’ne tweejtaandige riek om hoôi en stroôi meej te vertasse. ’t Gereêdschap waor ge meej in de èèrepels moes prikke om te vúúle of ze gaor genoeg waare, dè was vùr oons ’ne verkèt. Annie begon te schaotere toen ik meej d’n hoôivùrk de geut op kwaam: ze had ’t gelaik deur.

Achteraf gezíén vuulden ik toen vùr ’t eêrst van m’n lèève in m’n díépe binneste det de wèèreld om me henne en ikke zelf nie zouwe blaive zoo-es we tot nou toe waare gewiest. Toen ik dè ’n paor jaor laoter te volle besefte, waare de wèèreld om me henne en ikke zelf al heêl veul veraanderd. Ook kwaam ik ’r toen achter dè verkèt kwaam van ’t Picardisch-Fraanse woord fourquette, zoo-es we veul van oorsprong Fraanse woorden tot Langstraotse en Neederlaandse woorde hebbe verbasterd.