Tekst: Ferdi Labordus (Baardwijks)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Vurdè oons vaoder aongenoome wier es leêraor op de Vakschool in de Van Coothstraot, moes-tie ’n soort proeve van bekwaomheid aaflegge. ’n Soort proefles, zeg mer, vur de dirrecsie. Hij wier aongenoome meej es opmerking dè ze onder d’n indruk waare van z’n prachtige reegelmaotige haandschrift. Wè ze nie wiese, was dè-tie van te vurre meej krijt en liniaol heêl dun lijntjes getrokke hai op ’t schoolbord. Bij oons vaoder moes naomelijk alles netjes en precies zijn.

Es kijnd zaag ’k ’m huiswerk van z’n leêrlinge naokijke. Ze hadde ’ne schóén moete teêkene. Meej ’n potlôike schetsten-ie dan ’n corrizjeerend lijntje ’ne millimeeter of aanderhalf nòst ’t lijntje van de leêrling. Dieje meens was zoo precies. Alle aondacht ging nòr de deetails, mer daordur vergaat-ie de hoofdlijne wel ies.

Zoo hadden oons vaoder en moeder tuinstoeltjes gekòcht. Van die witte. Plestik zitting meej ijzere pôtjes. Toen ze d’r ’n pòr daogen op gezeete hadde, vonne ze dè ze iets te ver aachteroover leunde. Dè zaat nie lekker. Ge kreeg ’t ’r van in oewe nek. ‘Gin punt,’ zeej oons vaoder, ‘ik zaog gewoôn wè van de vurpôtjes aaf.’ Uiteraord kwaame daor d’n duimstòk en ’t potlôike aon te pas. De stukskes die-tie d’r af gezaogd hai, waare netuurlijk tot op de millimeeter gelijk. ’t Was alleên sund det die stukskes nie allebaai van de vurpoôte waare, mer eêntje van ’ne vurpoôt en eêntje van ’nen aachterpoôt. Laoter hi-tie dè keurig gerippereerd meej ’n èènd hout, zoo es-tie dè noemde. En daor zaagde niks mir van. Zoo secuur es-tie dè dan ook wir mòkte.

Mer hij líét z’n èège nie zo mer uit ’t veld slaon. ’t Vòlgende karwaai diende z’n èège alwir aon. Op zolder ha-tie ’n schuurmesjientje aon de muur gehange. Daor moes nog ’ne verlengkaobel nòr toe, want ’t stopcontact zaat aon d’n aandere kaant van de zolder. Om ’t precies uit te meete ha-tie ’ne stekker aon ’ne lòsse kaobel gezet en die vur de secùùrighèd ok al mer zovaast in ’t stopcontact gedouwd. Zoo kon-ie d’n draod moôi langs de houte balke van de zolder laaie. Eênmaol bij ’t schuurmesjientje aongekoome was-ie vergeete det de stekker aon d’n aandere kaant nog in ’t stopcontact zaat. Tevreeje oover z’n werk knipten-ie de stroômdraod deur meej ’n schèèr. De geminte heej d’r laoter aon te pas moete koome om de ravaozje in de meeterkaast te herstelle.