Tekst en foto: Marja van Trier (Loons)

Ik kreeg lest wir ’n album trug dè ergend hai geleege waor dè’t nòr 50 jaor in roôk en vocht ’n luchtje hai gekreege. Meej footoos van oons thuis. Dè waar ’n klèèn wonder te noeme want wij han zes kender en ’n kat mar gin footootoestel. De footookes waaren in kleur mar die zen wèèd verblikt. Oons vaoder en moeder neffe de kachel in ’ne tiekhoute luie stóél meej skailèèr. Men zussen en bruurs as kender in ’n meej schrotjes betimmerde keuke – waor w’ammel ’n kaastje van feftig centimeeter breêd en díép vur oons èège han. Dè van men kos noôt nie dicht.

Ineêns wies ik ’t wir: in dè kaastje laag de pooster van de treurige kloon van Rosy Fernandez-Diaz. Die hòi ik gekreegen omdè’k stiekem ’n kaort van eên of aandere kalender op de pòst hai gedaon waarop ston dè’k dieje pooster zu krèègen as ik die kaort op zu stuure. Dè daor ok nog ’n abbenement òn hing, ha’k nie begreepe, mar ik vond dieje pooster zo schôn.

Toen ze’m kwaame brenge meej ’n contract ’r bij waar ik gelukkig nie thuis. En gelukkig mocht ik ’m nòr un steevige wòrschuuwing wel haauwe – as ik ’nen bríéf zu schrèève dè’k ’t verkeêrd begreepe ha. Hij hi jaorelang boove men bed gehange. Ondertusse waar ik ’m feftig jaor laoter wel vergeete; dè begrepte.

Tot ik ’n pòr jaor geleeje op ’ne mert ’nen echte Fernandez-Diaz vond: ’ne kloon meej woest zwart haor en ’nen hoôge zije meej ’n gèèl margriet. Meej dikken olievèèrf en schèèrpe kleurige streeken op ’n blaauw doek gezet. Vur ’nen appel en ’n aai naam ik ’m meej – in de oovertèùging dè dè nie vur men allêen ’n icoon ùt de jaore seevetig waar.

Ik zet ’m wel ’s bèùten as ’r wir ies ’ne garage sale ies in oons dùrp. Dan heûr ik altie wel ’n aontal kirres zegge: “Oo jè, die ken ik. Daor hè’k vroeger ok ’ne pooster van gehad.” Gin meens vraogt wè-tie kòste moet. Ik zu dan stiekem wille vraoge of zullie ’m ok stiekem besteld han meej die kaort. Mar jè, dè doede ok zommèr nie – Gòd wit wè ge vur traumas lòsmòkt.

Ge snapt wel dè’k op internet heb opgezòcht hoe ofdè nou zaat mee dieje Fernandez. Ik verschoot ’r van dè’k zaag det de ingelijste posters net zo duur zen as de op canvas geprinte reeplicas. Mar men schilderij ies ’n oolievèèrf dè dik meej ’t mes ies opgezet. Ik heb zo’n ideej dè’t echt ies, want dieje schilder heej ok nog ’n pòr jaor in Neederlaand gewerkt – en det dieje kloon èègelijk himmel nie weg wil. Derrum geef ik ’m ’n plekske in men winkelraom booven ’n paor spèèkerlèèrze meej platoozoolen en neffen ’n spèèkerhesje meej tòtse. Kan-tie ies zíén wè-t’r Loôn ammel binne scheurt.