Tekst: Anton van der Lee (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Deeke Van Baor ùt Kèùk hag ’t nie slèècht getroffe mi z’n èège. Ge het van die meense die dè geluk treffe. Hij gaaf – of ge’t wot of nie – z’n mèèning oover alles waor-tie wel of gin verstaand van hai. Zoo was-ie ’ne keêr in ’t vurjaor dur d’ekkers òn ’t breviere toen-ie daor ’nen boer beezig zaag bij z’ne wenterròg. ’t Víél ‘m op dè-t’r in ’t graon donkergrúúne cirkels te zíén waare en hij vróég hoe of dè kwaam. D’n boer vertelden ’m dè op die plekskes in ’t nòjaor de hôpkes stalmies han geleege, en omdè-tie die wè laotechtig geschaaid ha, was de grond daor wè beeter. “Dan hadde ooveral hôpkes nir moete legge,” zeej d’n deeke. Heêl stom netuurlijk, want ’t was vur boere aaltij net ’n groôt prebleem om genog mies bè mekaare te krèège. D’n boer zeej niks, mer hij ergerde z’n èège grúún en gèèl.

De vòlgende zondeg zaat d’n boer in de leste mies, en toen deeke Van Baor òn z’ne preek wo beginne, draaiden-ie z’n èègen om en ging dimmonstratief aachterstevurre in de baank zitte. Dè víél d’n deéken op en d’n boer wier gemaond om z’n èège om te draaie. Die deej dè, mer hij ríép kaaihard dur de kerk: “Dan hadde ooveral mer prikstóéle nir moete zette!”

Toen in achttientaggentig kòrt vur aauwjaor d’n Haaidèèk bij Nieuwkèùk dur drèègde te brèèke, líép ‘t vòlk saome bij ‘t meêst kritieke punt waor al wòtter meej zaand onder ùt d’n dèèk líép. De schrik kon zoo mer omslaon in paniek. D’n bùrgemeêster gong ’r ok op aaf en hij zaag best wè-t’r òn de haand was, mer hij wo al wè kon de zaok zoveul moogelek kalmeere. Dòrrom zi-tie teege z’n Kèùkenèère: “Diejen dèèk is stèèrk zat. Ik zu d’r m’n vrouw en m’n kèènder grust op dùrve zette.” Toen ríép ’nen boer góéd hard: “Dan hedde’r zeeker nie veul meej op!” Dezelfden dag braak d’n dèèk nog deur en heêl de Langstraot tot Werkendam toe kwaam onder wòtter te staon…

De Schèèle van Aante ùt de Hòrsteeg van begien vurrige eêuw was ’nen echte grappemaoker, zoo op de menier wè-se teegeworrig practical jokes noeme. Hij hòlde de gekste dinge èùt en de meense trapten ’r aaltij wir in. Z’n lèèfspreuk waar: “De wèèreld is ’n schouwtoneel, oons Aant is krom en ik ben scheel.” Op ’ne keèr verspraaiden-ie ’t gerucht dè-t’r in de Maos bij Bòkhoove ’n schip òn de grond geloôpe was en dè ge’r graotis èèrepel en koole kont gòn haole, zoodè d’n boôt lichter wier en hendiger los te trekke zu zèèn. Meteên kwaam ’r ’nen heêle stóét van kreuges op gang van Hòrsteegenèère die wel van die bèùtekaans won proffiteere. De Schèèle zaag dè zoowè iedereên nòr Bòkhoove vertrokke was en hij zeej: “‘t Moes ’s waor zèèn.” Dòrrom vatten-ie z’ne kreuge en sloot z’n èège es leste bij d’n optocht aon…