Tekst: Marcel Steenbergen (Waalwijks)
Illustratie: Piet van den Berg

’t Begint allemaol bij vriendschap en geluk, mistal uit onverwaachten hoek. Ge kant ’r terèèchte vur onderdak of sterker nog: ze biejen ’t oe in de vùrm van ’n compleet hùske aon – in oons geval Molenweg 21 in Zoutelande.

Om van alles en nog wè ging oonze vekaansie nòr Bali nie deur. Tweej daoge van te vurre wier de boel geannuleerd. Ellende allom, mer daor belde Henriette: “Ik heb ’n hùske in Zoutelande en dòr maagde graotes en vur niks in.” Effe iets aanders es Bali, mer wel verrekte aordig tòch. De waoge gelaoie en meej prachtweer op weg, vol goeie móéd dur zovvel geluk.

’t Bleek ’n klèèn verfrommeld viesershùske te zijn meej ’n tùntje meej gras en ’ne pruimenboôm. De vurdeur knelde es de pest duus ’t duurde efkes vur we binne waare. ’n Klèèn halleke meej ’n aauwerwetse trekbel, in de kaomer ’nen aauwe roôien houte vloer, ’n pòtkachel, en ’n keukentje meej net genoeg rùmte.

De houte aachterdeur kon oopen in tweej deêle. D’r was ok ’n pleej meej ’nen aawerwetse stòrtbak inclusief touwke. Oewen dròl laag al in de Westerschelde vur dè ge oew broek omhoôg hat, zeg mar. In de winter waar ’t nie wèèrm te krijge en es ’t stùrmde konne we’r ’s naachs uit om te dwèèle. Ik heb dikkels gedòcht: Nou waait ’t dak d’r aaf.

’t Hùske hai hillemaol niks, mer vur oons hai ’t alles. ’ne Teejveej die nie mir ondersteund wier en de raodioo hai mer eêne zender. We vierden ’r 50 jaor Tros, Schrokkie en Kokkie wieren ’r geboore. En è ge oewen barbecjoew op de grúúne conteener zette, hadde gewoôn ’n buitekeuke.

’ne Nest meej vriende kwaam oover en ’t paaste allemaol. De liefde wier-t’r bedreeve, baande wiere aongehòld en lange gesprekke die eindigden in… – gin meens die ’t ’s mèèrges nog wies. Sommige zwaaide we uit bij de vurdeur en dan stapte ze tweej menuute laoter aachterom wir binne. “Nog eêntje dan.”

’t Hùske paaste oons es ’n aauw trui. Die zitte nou immaol ’t lekkerst. We zen nog dikkels truuggegaon nòr oons zoo vertrouwde plekske en nooit víél ’t teege. We vierden ’r meej stip oonze gelukkigste vekaansies ooit. ’t Ies nou verkòcht en wij moete duus wè aanders, mer ik zou nog gèère ’ne keêr ’n pòr daoge vertoeve in oons hùske, dè-t’r vur oons was toen we d’r aon toe waare. En duus eindigt ’t ok allemaol meej de vriendschap en ’t geluk die we daor ontvingen en vierde onder de roôi pannekes van Molenweg 21.