Tekst: Adrie Verboord (Vlijmens)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Ge kun ’t bekaant nie geleûve, mer dan hè zo’n kiendje neege mònde bè móéders in d’ren bèùk gezeete en dan is-t’r in eêne keêr haost bij om ’r ùt te koome. Mer jaa, dè’s allemaol netuur, zulle we mer zegge. Bij oons was de twidde op komst, al ’n bietje oover tèèd, en wij won onderhaand wel ’s zíén wè we gemòkt han.

Wij han ’r vur gekoozen om de bevalling in ’t ziekenhèùs te laote dóén, mer wel dur oonzen èègen hèùsarts. Toen ’t sirrieus begon te wòrre, was d’n dòkter d’r dan ok zoo. Hij naam m’n vrouw alvast meej nòr ’t Groôt, zeen-tie teege mèèn, en of ik alvast efkes wo belle dè-tie d’r òn kwaam en dè-t’r haost bij was. Zoo gezeed, zoo gedaon, want nòr ’nen dòkter lùsterde ge in dieje tèèd nog wel, zeeker es-ie jouw kiendje kwaam haole.

Afijn, d’n dòkter mi m’n vrouw nòr D’n Bosch. Hij leevert heur alvaast aaf bij d’n irste-hulp-ingang – ’t waar ’n uur of vèèf ’s mèèrges – en hij gò z’nen ootoo wegzette. Komt-ie trug en lig z’n pasjent al keurig netjes op ’n bed, klaor om weggereeje te wòrre dur ’n pòr verpleegkundige. Vraogt d’n dòkter: ‘Waor gòn jullie mi mèèn pasjent nòrtoe?’ Zegge hullie: ‘Nòr dòkter Haast, want ’r is ’n tillefoontje binnegekoome dè-t’r Haast bij is.’ En lòt ’r nou net ’ne co-assistent zèèn die dòkter Haast hiet. Laag-tie net in bed, hai de wakkere naachtportier ’m ’r wir ùt gebeld vur ’n bevalling waor-tie tetaol gen weet van gehad hè.

’t Misverstaand wier toen vlug opgelòst en oonzen dòkter kon mi m’n vrouw op weg nòr de verlòskaomer. Mer nie comfortaobel op dè bed, hôr. ’t Irste wè ze deene toen dòkter Haast nie noôdig bleek, waar om de pasjent van ’t bed te haolen en in ’ne gewoone ròlstóél te zette, die oonzen dòkter toen ok mer zelf moes douwe. D’n afloôp? Móéder en kiendje mòkten ’t allebaai góéd.