Tekst: Ferdi Labordus (Baardwijks)
Illustratie: Dré Span

‘t Kwaam reegelmaotig veur dè we alle spulle de rippetisierùmte in sjouwde, ginne noot spulde, en aon ’t eind van d’n aovend alles wir in oonze autoos laoide en wir truug nòr huis reeje. De rippetisie van Ad & de Kwatsers.

De week ’r veur spraake we wè nummers aaf, ik zette wè op pepier en dilde kesettebaandjes uit. Iedereên moes thuis lùsteren en z’n partij instudeere. Mer jao… dè kwaam-t’r niet altijd van. “Ik heb in d’n autoo nog ies góéd gelùsterd,” zeej Ad dan es-tie arriveerde. Dan wiese wij al genoeg. Hij hai ’t nummer net pas vur ’t irst gedraaid. “Ge moet de zaok nie kepòtrippeteere,” zi-tie dan.

Dè was eên van de wijze lesse van oonze leider: nie te veul rippeteere; de nummers moete fries blijve.

We kwaame d’n aovend tòch wel deur. Meej z’n zesse bespraake we de afgeloôpe week. Zoo was-t’r ies ’n klèèn, nog onbekend kiestje gevonde in de grafkelder van de Oranjes in Delft. “Dè moete Willem-II-sigaore zen gewiest,” dòcht Ad. Midde onder ’t vòlgende nummer stòpte Rob ineêns meej drummen en ríép: “Of Hofnar!”

Nie alleên commentaor mer oôk oplòssinge wiere aongedraoge. In de tijd dè ze Osama Bin Laden aon ‘t zúúke waare, opperde Ad ’t ideej om speakerboxe rond de woestijn te plòtse en nummers van Fraans Bauer te draaie. Dan zou-ie zeeker in slaop valle en konne ze hum zoo vatte.

Ad verbleef gèère ‘oover de Maos’. Hij genoot van ’t viese en voogels kijke in ’t weidse laandschap van de Klaai. Mer dè weidse was ok meteên ’n probleem. Hij kon nerges ‘n stukske aon z’n bruine trui braaie zonder dè ze’m zaage zitte. Daor ha-tie iets op gevonde: ’n opblaosboske. Es-tie hoôgnoôdig moes, dan blíés-tie dè plastic boske op en ging-t’r aachter zitte.

We hebbe ’nen heêle tijd in de autoospuiterij van hulliejen Hans gerippeteerd. De rippetisie ging gewoôn deur toen Ad ’n tedje in de ziektewet zaat vanweege rugklaachte. “Ik dòcht dè gij ’t in oewe rug hai?” merkte de verbaosde bedrijfsleider op. “D’n dòkter heej meej naodruk gezeed dè ik wel maag rippeteere, mer ik maag gin zwaore toône speule,” was ‘t aantwoord.

Ad ies-t’r nie meêr. Mer es-t’r ’nen heemel ies, dan hebbe ze daor in ieder geval al twaolf jaor veul lol.