Tekst: Toon Steenbergen (Waalwijks)
Illustratie: Piet van den Berg

Wè valt ’r nog te belèève es tachtigjaorige, ruikend aon de neegetig? Zat!

’t Was ’s mèèrges tíén uure dè’k de stad in ging om wòrstebrôikes te haole, want ik kreeg vòlk oover uit Frieslaand. Es ge vòlk ooverkrijgt van buite Braobaant beginde netuurlijk op z’n Wolluks, meej ’n bakske kòffie meej wòrstebroôd. We hebben ’r al jaore succes meej. Es ze ze ruike lôpt ’t wòtter al uit d’re mond.

Veuraon de Bernardstraot líép-t’r me ’ne slaanke jongeling aachterop. We wenste mekaore ’ne goeiemorgen. Terwijl-ie meej me meejlíép, ging-tie ’r ’n spelleke van maoke: goedemorgen; fijne morgen, gezellige morgen. Ik ging al wandelend meejdóén. D’r vòlgden ’n genoeglijke, ’n heerlijke, ’n behaaglijke, ’n plezierige, ’n aangename en nog vul meêr variaosies goedemorgens, tot aon de Stesjonstraot. Daor hebbe we ooverdreeve afscheid genoome, meej ’n fijne dag verder.

In de Stesjonstraot trof ’k Jeroene aon, ’ne zeun van Pièrre, ’ne goeien ex-collega van me. Ik vroeg hoe ’t meej z’n moeder ging want ik wies dè’t nie góéd meej d’r was. “Die ies giestere gestùrve”, kreeg ’k te heûre. Ik heb ’m gecondoleerd meej de gedaachte om z’n vaoder op te gòn zúúke. ’t Ies nie altijd gezellig wè ge heûrt in de straot.

Bij d’n bakker wier ’k netjes binnegelaote meej m’ne rollaoter dur ’ne jongeman. ’t Was ’r stil, iedereên ston op z’n burt te waachte. Expres zeej ’k kaaihard: “Goeiemèèrge allemaol!” en ineêns begonne de meense teege mekaore te praote en wier ’t gezellig. Dè lukt nie altij mer dè prebeer ’k wel ies meêr uit want dè vijn ’k wel geinig. Bij ’t verlaote van de winkel wier ’k wir netjes uitgelaote dur dieje vriendelijke jongeman.

Nog mer net ’n stukske geloôpe, fietst Trees vurbij, ’n vriendin van m’n vrouw. We zen allebaai oonze partner kwijt en dan wilde wel efkes bijpraote. Tot slòt zeeje we teege mekaore: “Es dieje verrekte coroonatoestaand vurbij ies, koome we bij mekaoren ’n bakske vatte.” Meej die bodschap ginge we uit mekaore.

Witte wè, dòcht ’k, ’t lòtste stuk gò’k oover d’n dijk via de Gruunstraot dur de Groôtestraot truug. Op d’n dijk líép ’n jong vrouwke ’n jong hondje uit te laote. Ze genoot zichtbaor. Ik zeej: “’n Moôi beêstje!” “Dank u”, zeej-se. D’r vòlgde ’n hondepròtje. Daornao ginge we ieder oonzen èège weg. In de straot kwaam ’k ze wir teege meej d’r hondje. Vanaaf d’n ooverkaant ríép ze: “Nog ’ne fijnen dag, meneer.” Gezellig tòch?!