Tekst: Marja van Trier (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

“Gòòòòòdverdomme!”

D’n echoo hangt nog in m’n oôre. Nog noôt zo’n schon kooninge gezíén as toen diejen dag. Echte priestergewaoi, de noôdige gouw en zilver spulle, ‘ne ster meej verlichting en vural ‘n prachtige vergulde kiest meej aon d’n binnekaant ‘t opschrift: Dank u wel namens de Liedertafel Echo der Duinen.

‘t Kos nie schonder! Goei stemme bij mekaor gezòcht. Meej ‘n man of aacht zonge we aon, hil wè uure de haanden op mekaor en de pòrtemeneeje oope. ‘t Schon kiestje begos aorig wè te weege.

Bij de hòfkes in’t nieuwt gedilte van’t dùrp hamme’t gevonde. In de midde gòn staon. Gaauw ooveral aonbelle en zinge. Dan hadde alle vliegen in inne klap.

Dè waar al ‘n paor kirre hil góéd gegaon. Tot we òn’t hòfke kwaame waor de plaotselijke smid wonde. Dè koste zíén aon de schon bèùs die-tie om z’nen halve meeter vurtèùn hai geplaant om de fietsers ùt z’n hòfke te haauwe. ‘ne Schonne lantèèrn ha-tie ok gesmeeje. Sund dè-tie’t nie deej. In de midde hamme al afgesprooke wè-me zinge zun: Wie komt hier de rust verstoren.

De toôn waar al aongegeeve. Alle kooninge neuriede d’n irste toôn om ‘ne goeien inzet te geeve. Meêr as de helft hòi al aongebeld. Ok kooning penningmister. Mar die víél bij z’ne gehòste trugkeêr lankèùt oover de schon bèùs van oonze smid. Meej ‘ne prachtigen boog schoot d’n eerwaarde kooning in vol ornaot dur de lucht. Z’n vergulde kiest zwoof ekkes in de lucht, mòkte ‘ne saltoo en boovestònde kreet waar ‘t irste wè de geaachte toeheûrders te heûre kreege.

“Gòòòòòdverdomme!”

De eerbiedwaardige vloekereeks die kooning penningmister graaiend nòr oons bijeêngezonge kappitaol nog lòste, kos ik van’t laache nie verstaon. Zo góéd en zo gaauw as’t kos in’t kaoi licht, ròpte we krèùpend oover de grond d’n ogst bij bekaore. Zeuve kooninge meej de slappe laach en inne die d’n duuvel ùt de hel vloekte. Hil’t hòfke mòpperde en meej “’t Ies me tòch schaand, zo’n gevloek en gesakker; zen me dè tòch kooninge!” wiere eên vur eên de deure dichtgedaon. De smid bleek nie thèùs. D’r wier daor op dè plentje nie mir gezonge.