Tekst: Adrie Verboord (Vlijmens)
Illustratie: Frans Oosterwaal

Om de zovvul tèèd wort ’r wir ’s ’n verkiezing gedaon, wè wij meej z’n alle hier in Braobaant nou ’t môiste Braobaantse woord vèènde. ‘Houdoe’ èèndigt daorbij altijd heêl hoôg en dè vèèn ik ôk hillemaol terèècht. Zeeker es ge dè vergelekt meej dè ‘doei’ dè-t’r vandaog d’n dag dur nogal veul meense interessaant gevonde wort.

Tòch klòpt ’r iets nie meej dè ‘houdoe’ es ‘t môiste woord. Wij zen hier tòch van de gezellighèd en van de gemoedelijkhèd? Wij zen tòch die Bourgondiërs, die mekaare altijd opzúúken om ’r saomen iets moôis van te maoke? En dan is ’t môiste woord vur oons wè we zegge es we weggòn? Dè spoort tòch nie? Is ’t kaaigezellig en dan maoke we daor ’n èènd aon meej ‘houdoe war’.

Nee, ik heb ’n môier môiste woord. Heêl simpel, heêl gewoon, mer we gebrèùken ’t d’n heêlen dag deur. ‘n Hil beschaofd wordje van drie letters: ‘oons’. Nou jaa, in ’t dialect vier, omdè’t zo moôi is. Dan heb ik ’t netuurlijk nie oover ’n oons waorvan dè-t’r tíén in ’ne kiloo gòn, mer ‘oons’ in ‘oons maa’, ‘oons paa’, ‘oons oopa’ en ‘oons ooma’, ‘oons Truus’ en ‘oonze Wim’. Kek, meej zo’n woord, daor haauwde de bóél meej bij mekaor. Ge heûrt dè ôk nerges aanders, ’t is echt iets van bij oons. Ik kin meense die eênigst kèènd zen en die ’t tòch hebben oover ‘oons vaoder’ en ‘oons móéder’. Dè vèèn ik nou moôi.

In aander streeke van oons laand gebrèùke ze nie ‘oons’ mer ‘mijn’. Es ze’t oover hullie móéder hebbe, dan is dè ‘mijn moeder’. Dan stòdde d’r meteên ôk heêlemaol alleên veur, tòch? ’t Irste wè ge dan dinkt is: en waor zen die aander dan allemaol? Meej ‘mijn’ mòkte’t meteên zo hebberig, zo individueel, zo nie-wille-deêle-meej-die-aander-van-jullie. Meej ‘oons’ is dè krek aandersom. Daormeej laote we heûre dè we d’r nie alleên vur stòn, dè we gelukkig thèùs meej ’ne flinke kwak zen. ‘n Heêl femilie, meej wie ge kunt laachen en fiste, meej wie ge kunt treuren en die mekaor kunne trôste, die vur mekaor opkoome en jaa, die mekaore ôk wel ‘s flink aon d’r kl**te kunne koome. Kòrtom, ’nen heêlen hoôp om oe heene, van wie ge haauwt, want gij en zij, ge zet ’r gelukkig allemaol eêntje van oons.