Tekst: Marja van Trier (Loons)
Illustratie: Frans Oosterwaal

‘Ik gòi Nordik wòkke de vòlgende week,’ zi-se. Ik zeg: ‘Ik haauw nie van wòkke.’ ‘Hedde’t al ies gedaon dan?’ Ik zeg: ‘Jao, mar ’t gòi men te vlug.’ ‘Welnent,’ zi-se, ‘ge moet ‘r alleênig langsaom aon begiene.’ Ik zeg: ‘Jao! mar es d’n oolie al wèèrm ies en ge het de gruunte nog nie gesneeje of es iemes mar ekkes iets aon oe vraogt, ies’t al òngebraand en nog nie gaor. ‘t Ies aon men nie besteejd!’ ‘Welnent, welnent,’ zi-se, ‘gij lopt tòch ok wir aachter. Nordik wòkke! Dè’s kuiere meej stòkke!’ ‘Lekt me nie hendig,’ zin ik, ‘dan moete hille tèèd die stòkke meejdraoge.’ ‘Dè’s wel hendig,’ zi-se. ‘Ge het ‘r steun aon. Gòi tòch ’s ne kir meej, gezellig.’ ‘Ikke nie,’ zin ik, ‘ik loôp gèère dur de bosse mar ok gèère in m’n èège tempoo en liefstes waor dè’k zelf nòr toe wil.’ ‘Gij zet aatie zoo èègegeraaid,’ zi-se, ‘‘t Ies gewoôn gezellig. Ge gòt meej ‘n paor man, ge komt ‘s èèrges, ge kant ok nog wè kletse meej bekaor. We loôpe nòr d’n dèùn en truug. En dan onderweeges ekkes èèrges aonlegge vur ’n bakske.’ ‘En ‘nen bòrrel,’ zin ik gemèèn. ‘Welnent!’ zi-se. Ik zeg: ‘Wè! Echt nie?’ ‘Neeje,’ zi-se. ‘Die neeme-me zelf meej, aans wor ‘t te duur. Gewoôn de man ‘n heupfleske aon oewe ríém. Huppekeej! En dan wir op hèùs op aon.’ Ik zeg: ‘Ooh, nou snap ik ’t teminste… waor ge die stòkke vur noôdig het.’   

‘Mar efkes iets aanders. Hoe schaai ‘t nou meej jullieje Kees?’ ‘Ooh, dè schaait hil góéd. Hij ies nou mi z’n derde vrouw mar die ies zo schaoilijk dè-tie daor ok wel wir meej ùt zal schaaie.’ ‘Schaai èùt, dè schilt ‘r nog mar net aon. Ies-ie’r al van gescheeje?’ ‘Nèèje, mar dè schilt nie veul mir en hij kregt ‘r nog wel ‘n appeltje meej te schelle want ’t ies schaand: hij schent nou al meej ‘n schèèl oôg nòr ‘n schatje te kèèke meej ‘n groôt schap, en z’n derde vrouw schent nogal schèèrp te schèène van ‘m. Ge wit dè’t gin licht ies, oonze Kees… en nou schent zij gezeej te hebbe dè-se’m wel ies heêl dun af zal schelle, en dè de schelle dan wel van z’n oôge zalle valle. Dus ik denk dè’t wèènig zal schille as dè oonze Kees binnekòrt schèèl op z’n neus zal kèèke. Mar dè kan-t’m niks schille: hij ies zo verliefd op dè schôn schap! Hij zi: “Ik dèènk dè’k nou mar ies ‘ne keêr op ‘nen dinsdag traauw.” Mar hoe schaai ‘t meej jou?’